ΘΩΜΑΣ ΣΙΔΕΡΗΣ
Οι πρόσφυγες του Πόντου που εγκαταστάθηκαν στη Δραπετσώνα προ της Μικρασιατικής Καταστροφής, καθώς και οι πρόσφυγες του ’22 και οι ανταλλάξιμοι πρόσφυγες του 1923 που ήρθαν να κατοικήσουν στα βαλτώδη εδάφη της περιοχής κουβαλούν τον χώρο τους στη νέα πατρίδα. Ο χώρος κατοίκησης γίνεται τόπος εγκατάστασης μέσα από ένα αργό και βασανιστικό ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο, ένα ταξίδι προσαρμογής στη νέα χωρική πραγματικότητα.
Θα περάσουν μήνες ή και χρόνια μέχρι να αποκτήσουν τη δική τους παράγκα. Από τα νησιά του βόρειου Αιγαίου στα ξερονήσια του αρχιπελάγους και ύστερα στον λιμένα Πειραιώς, στη θέση Ρολόι και στο Λοιμοκαθαρτήριο του Αγίου Γεωργίου, μια βραχώδη νησίδα μεταξύ Περάματος και Σαλαμίνας, στον πανάρχαιο θαλάσσιο δίαυλο του Σαρωνικού. Οι πρόσφυγες στο Λοιμοκαθαρτήριο θα αναβαπτιστούν σε ένα νέο χωρικό πλαίσιο όπου το «εδώ» θα λειτουργεί αντιθετικά με το «εκεί».
Με υλικά ευτελή όπως ο τσίγκος, τα θαλασσόξυλα και το πισσόχαρτο, με χωματόπλινθες από το χώμα του νέου τόπου και ξυλεία από το κοντινό όρος Αιγάλεω θα φτιάξουν τις παράγκες τους. 2.500 παράγκες σε μια έκταση μερικών εκατοντάδων στρεμμάτων.